دنیا هم باقیست!!!

چیزی  که میخوام امروز بحث کنم درمورد بقای دنیاست

لازمه اثر بسیازی از صفات نشان از بقای دنیاست

خداوند گرسنگان را سیر میکند و بیماران را شفا می دهد و عیبها را می پوشاند و توبه کنندگان را می آمرزد و مومنین را امتحان می کند و ...

فرض کنیم قیامت تمام شد و مردم بین بهشت و دوزخ تقسیم شده اند

تکلیف صفات الهی کجا می رود؟؟

خداوند شافی هست و بیماران را شفا می دهد

در بهشت بیمار نیست و بیماران جهنمی هم شفا نمی یابند چون شافی از صفات رحمانیه هست نه از صفات غضبیه

خداوند ستارالعیوب هست

اهل بهشت عیبی ندارند و عیوب اهل جهنم پوشانده نمی شود

خداوند محی الاموات هست و مرده ها را زنده می کند

اهل بهشت نمی میرند و در جهنم هم مرگی وجود ندارد بلکه مردن یکی از ارزوهای بزرگ مردم اهل جهنم هست

و قرآن می فرماید:

لایموت فیها و لا یحیی

خداوند غفارست

اهل بهشت گناهی نمی کنند و اهل جهنم بخشیده نمی شوند

آیا این صفات الهی با پایان دنیا از بین خواهند رفت؟

بنظر می رسد که خداوند بعد از پایان قیامت دوباره دنیای دیگری و مخلوقات دیگری برای امتحان شدن بیافریند

یعنی لازمه صفات الهی آفریدن دنیاهاست و قبل از دنیای ما هم دنیاها و فیامتها و بهشتها و جهنمهای بیشماری بوده اند

 

 

عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: "أَ فَعَیِینا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ"[ق/۱۵]

فَقَالَ یَا جَابِرُ تَأْوِیلُ ذَلِکَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَفْنَى هَذَا الْخَلْقَ وَ هَذَا الْعَالَمَ وَ أَسْکَنَ أَهْلَ الْجَنَّةِ الْجَنَّةَ وَ أَهْلَ النَّارِ النَّارَ جَدَّدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَالَماً غَیْرَ هَذَا الْعَالَمِ وَ جَدَّدَ عَالَماً مِنْ غَیْرِ فُحُولَةٍ وَ لَا إِنَاثٍ یَعْبُدُونَهُ وَ یُوَحِّدُونَهُ وَ خَلَقَ لَهُمْ أَرْضاً غَیْرَ هَذِهِ الْأَرْضِ تَحْمِلُهُمْ وَ سَمَاءً غَیْرَ هَذِهِ السَّمَاءِ تُظِلُّهُمْ لَعَلَّکَ تَرَى أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِنَّمَا خَلَقَ هَذَا الْعَالَمَ الْوَاحِدَ وَ تَرَى أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَخْلُقْ بَشَراً غَیْرَکُمْ بَلْ وَ اللَّهِ لَقَدْ خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَلْفَ أَلْفِ عَالَمٍ وَ أَلْفَ أَلْفِ آدَمٍ أَنْتَ فِی آخِرِ تِلْکَ الْعَوَالِمِ وَ أُولَئِکَ الْآدَمِیِّین‏.؛

 

جابر بن یزید گوید:

از امام باقر (علیه‌السلام) درباره آیه "آیا ما از آفرینش نخست ناتوان شدیم؟ بلکه آنان در آفرینش جدیدی هستند." پرسیدم،

 

 حضرت فرمود

: اى جابر! تأویل آیه، این است که خداوند متعال آنگاه که این آفریدگان و این جهان را نابود ساخته و بهشتیان را در بهشت و دوزخیان را در دوزخ جاى دهد، جهان دیگرى غیر از این جهان را از نو پدید مى‏‌آورد، بدون نر و ماده، تا او را پرستیده و یگانه دانند و برای آنان زمینى غیر از این زمین مى‏‌آفریند که در آن استقرار یافته و آسمان دیگرى که بر آنان سایه افکند. شاید تو بر این پنداری که خداوند تنها این جهان را آفریده و به جز شما بشرى را نیافریده است؟ آرى به خدا سوگند! به طور حتم خداوند متعال هزار هزار جهان و هزار هزار آدم آفریده که تو در پایان این جهان‏‌ها و آن آدمیان هستى».

الخصال ؛ج‏۲ ؛ص۶۵۲؛ مشابه این روایت را در: ، بحارالانوار ج۸، ص۳۷۶، ح ۱۸که محمدبن مسلم از امام باقر ـ علیه السّلام ـ روایت کرده است،