ندای الرحیل

در احیای فرهنگ آخرتگرایی

ندای الرحیل

سلام
وبلاگ حاضر، تلاش کوچکی است برای دگرگون کردن بدیهیات،گرایشها و هدفها ...
وبلاگ حاضر تلاش کوچکی است برای زنده کردن قلبها و دگرگون کردن آرزوها...
وبلاگ حاضر، تلاش کوچکی است برای احیای فرهنگ آخرتگرایی و نواختن ندای الرحیل...
پس...
باور کنیم که جهان به نگاهی نو نسبت به مرگ نیازمند است...
باور کنیم که نگرش غلط به اسرارآمیزترین پدیدۀ هستی - مرگ - لحظه لحظۀ عمر بشر را به پوچی کشانده است....
باور کنیم که ما رهگذریم ودنیا ظرفیت و توان تحمل آرزوهای ما را ندارد...
باور کنیم که مرگ در این نزدیکیست و ما چاره ای جز رفتن نداریم...
باور کنیم که دلهای ما برای آزاد شدن از ترسها و گرایشهای دنیا، به ترسها و گرایشهای آخرت نیازمند است...
باور کنیم که تنها طریقتی که می تواند ما را به خدا برساند، طریقت توشه چینی است...
ویادمرگ، آب حیات بخشیست برای زنده کردن بشریت...
ویاد مرگ شمشیر و سپر محکمیست، در برابر فرهنگ پوچ گرای غربیها...
و یاد مرگ، مرهم شفا بخشیست برای انقلاب بیمار شده به ویروس دنیاگرایی...

طبقه بندی موضوعی
بایگانی
هم کاروانیان

منوی تصویری سایت ندای الرحیل

تلگرام

-----------------------

 صفحه اصلی

-----------------------

ندای الرحیل2-تصاویر

-----------------------

ندای الرحیل3-سیاسی

-----------------------

ندای الرحیل4-خواب

-----------------------

 ندای الرحیل5 - شعر
آخرین دیدگاه میهمانان ندای الرحیل
  • ۳۰ ارديبهشت ۹۹، ۱۷:۱۶ - سلیمانی
    احسنت

۲ مطلب در آبان ۱۳۹۱ ثبت شده است

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ آبان ۹۱ ، ۱۶:۴۱
بهنام جدی بالابیگلو
 

تصور زنده به گور شدن، ترس وحشتناکی را در انسان برمی انگیزد. ادگار آلن پو در این باره داستان نوشته و فیلم های ترسناک بسیاری با این مضمون ساخته شده اند. جالب این جاست که تعداد نمونه های واقعی این اشتباه وحشتناک، بیشتر از آن است که ممکن است تصور کنیم.

 

سال ها پیش، به دلیل مرسوم نبودن نگهداری چند روزه از جسد و همچنین، کمبود امکانات پزشکی برای تشخیص زنده بودن، بسیار اتفاق می افتاد که فردی، وحشت به هوش آمدن در تابوت خودش را تجربه کند.

این لیست شامل 10 مورد از زنده به گور شدن است. منبع بعضی از آنها از روزنامه ها یا مقالات هستند و به طور مستقیم نقل قول شده اند تا بهتر بتوانید وضعیت را در زمان وقوع این پیشامد ترسناک حس کنید. منبع اصلی دیگر برای تهیه ی این لیست، کتابی است به نام «زنده به گوری و راه های جلوگیری از آن»، نوشته شده در سال 1905، که شامل چندین مورد واقعی از زنده به گور شدن است.

ویرجینیا مک دونالد 1851

ویرجینیا مک دونالد با پدرش زندگی می کرد. او بیمار شد، جانش را از دست داد و در قبرستان گرین وود، بروکلین، دفن شد. بعد از مراسم تدفین، مادر ویرجینیا گفت که فکر می کند دخترش نمرده، و بر این مسئله تأکید کرد. اعضای خانواده بیهوده تلاش کردند مادر را متقاعد کنند که دخترش مرده. بالاخره او آنقدر بر زنده به گور شدن دخترش اصرار کرد که اعضای خانواده موافقت کردند جسد را بیرون آوردند. آنان، وحشت زده، با جسد ویرجینیا رو به رو شدند که به یک سمت خوابیده. او دست هایش را به شدت گاز گرفته بود و تمام آثار زنده به گور شدن در وی هویدا بود.

نکته ی جالب: وقتی کلیسای Les Innocent در پاریس، فرانسه، از مرکز شهر به حومه ی آن منتقل شد، تعداد اسکلت هایی که صورتشان به سمت زمین بود، بسیاری از مردم و تعدادی از دکترها را قانع کرد که زنده به گور شدن، امری است بسیار شایع.

مادام بلاندن 1896

وقتی همه گمان کردند که مادام بلاندن فوت کرده، وی، در مقبره ی خانواده ی بلاندن در کلیسای کوچک روح القدس در باسیگستوک انگلستان دفن شد. این مقبره، زیر یک مدرسه ی پسرانه بود. روز بعد از به خاکسپاری، پسرها هنگام بازی، صدایی از مقبره ی زیر مدرسه شان شنیدند. یکی از پسرها خود را دوان دوان به معلمش رساند و خبر شنیده شدن صداها را به او داد. خادم کلیسا را احضار کردند. مقبره و تابوت درست در لحظه ای باز شدند که مادام بلاندن نفس آخرش را می کشید. تمام تلاش ها برای احیا کردن او، بی نتیجه ماند. وی، در عذاب جان کندن، صورتش را دیوانه وار چنگ زده بود و ناخن های دستش را تا ته جویده بود.

نکته ی جالب: در طی قرون 18 و 19، طرح های فراوانی برای تابوت های ایمنی پیشنهاد شد. ساختار تابوت امنیتی به گونه ای بود که اگر فردی، زنده دفن می شد، می توانست دیگران را مطلع کند.:

New York Times 1886 مقاله ی

«ووداستاک، انتاریو، 18 ژانویه – چندی پیش، در اینجا، دختری به نام کالین، به طور ناگهانی فوت کرد، یعنی این طور تصور می شد که فوت کرده. یک یا دو روز قبل، جسد او را جهت انتقال به یک محل دفن دیگر، از خاک بیرون آورند و مشخص شد که این دختر، زنده به گور شده است. کفن وی پاره پاره شده بود، زانوهایش نزدیک چانه اش قرار داشت، یکی از بازوانش زیر سرش بود و حالات چهره اش، حکایت از عذابی موحش داشت.»

نکته ی جالب: در قرن نوزدهم، دکتر تیموتی کلارک اهل ورمونت، به حدی نگران زنده به گور شدن بود که ترتیبی داد در دخمه ای خاص، مجهز به یک لوله ی تنفسی و پنجره ای برای نگاه کردن به دنیای زندگان در 2 متر و 90 سانتی بالای سرش، دفن شود.

Daily Telegraph 1889 مقاله ی

 

«گرنوبل، 18 ژانویه – یک ژاندارم، چند روز پیش، در دهکده ای نزدیک گرنوبل، زنده به گور شده بود. این مرد، در اثر مصرف مشروبات الکلی مست شده، به خواب عمیقی رفته بود. وقتی او بعد از 12 ساعت، از خواب بیدار نشد، دوستانش گمان بردند فوت کرده، به خصوص که بدنش، همچون بدن جسد، سفت شده بود. اما وقتی مأمور کفن و دفن، نعش ژاندارم نگون بخت را داخل قبر می گذاشت، از درون تابوت، صدای ناله و ضربه شنید. وی بلافاصله در کنار تابوت، سوراخ هایی ایجاد کرد تا ژنرال بتواند نفس بکشد و سپس در تابوت را گشود. اما ژاندارم، طی تلاش های وحشیانه اما بی ثمرش برای باز کردن تابوت، به طرز فجیعی به سر خود آسیب رسانده و جان سپرده بود.

نکته ی جالب: ترس از زنده به گور شدن را taphephobia می گویند. taphephobia از واژه ی یونانی taphos به معنای «قبر» و phobia از واژه ی یونانی phobos به معنای «ترس» گرفته شده، که معنای آن می شود ترس از قبر، یا ترس از زنده دفن شدن در قبر.

Sunday Times 1838 مقاله ی

 

«تونن، 30 دسامبر – چندی پیش یک مورد وحشتناک از زنده به گور شدن در تونن، Lower Garonne، اتفاق افتاد. قربانی، مردی بود در عنفوان جوانی. هنوز بیش از چند بیل خاک توی قبرش ریخته نشده بود که صدایی از درون تابوتش شنیده شد. گورکن که به شدت وحشت کرده بود، بلافاصله برای کمک گرفتن، از محل دور شد. در این مدت، جمعیت قابل توجهی در اطراف قبر جمع شدند و وقتی او برگشت، بر باز کردن در تابوت اصرار ورزیدند. با باز شدن اولین تخته ها، شکی باقی نماند که مرد بیچاره، زنده در تابوت نهاده شده. چهره ی وی از شدت عذاب منقبض شده بود. جوان بدبخت بازوهایش را با تقلای بسیار از کفنش که محکم به دورش پیچیده بودند، بیرون کشیده بود. پزشکی که در صحنه حاضر بود، رگی را شکافت، اما خون خارج نشد. مرد نگون بخت، جان خود را از دست داده بود.»

نکته ی جالب: در کتابچه ی «سناریوی کامل نجات یافتن در بدترین وضعیت»، یکی از بدترین وضعیت ها، نجات یافتن از تابوت در صورت زنده دفن شدن است. پیدا کند.

British Medical 1877 مجله ی

«8 دسامبر – طبق شواهد، زنی که چندی پیش با تمام تشریفات، دفن شده بود، بر خلاف تصور اطرافیانش، زنده، و در حالت بی هوشی بوده. چند روز بعد، قبر او گشوده شد تا جسد دیگری نیز درون آن قرار گیرد و معلوم گردید پوششی که زن بیچاره را پوشانده بود تکه تکه شده است. وی در حین تقلا برای نجات یافتن از قبر، دست و پای خود را هم شکسته بود. بعد از تشکیل پرونده در دادگاه، دکتری که برگه ی فوت را امضا کرده بود و شهرداری که مجوز دفن را صادر کرده بود، هریک به تحمل سه ماه زندان به جرم قتل غیرعمد محکوم شدند.»

نکته ی جالب: امروزه در توضیح مرگ، پزشکان درباره ی مرگ بالینی انسان، به «مرگ مغز» اشاره می کنند. وقتی فعالیت الکتریکی مغز متوقف می شود، یعنی فرد مرده است.

New York Times 1884 مقاله ی

 

«دیتون، 8 فوریه – برملا شدن این موضوع که دوشیزه هاکوالت، زن جوانی با روابط اجتماعی بالا، که تصور می شد در 10 ژانویه به طور ناگهانی فوت شده، زنده دفن شده، موجبات برانگیختگی احساسات عمومی را فراهم آورده است. این حقیقت وحشتناک چند روز پیش معلوم شد و از آن زمان تا کنون، همه در شهر از این جریان صحبت می کنند. وضعیت مرگ دوشیزه هاکوالت غیرعادی بود.

این اتفاق صبح روز عروسی برادر وی با دوشیزه اما اشویند در کلیسای امانوئل رخ داد. کمی پیش از ساعت 6، این خانم جوان برای مراسم ازدواج برادرش، لباس پوشیده و به آشپزخانه رفته بود. چند لحظه ی بعد وی را در حالتی یافتند که روی یک صندلی نشسته، سرش را به دیوار تکیه داده بود و ظاهراً جانی در تن نداشت. برای کمک پزشکی، دکتر جووت را احضار کردند. او بعد از معاینه گفت که دوشیزه هاکوالت مرده. در آن زمان مراسم عشاء ربانی در کلیسا در جریان بود. ترجیح دادند این مراسم ادامه پیدا کند و مراسم ازدواج نیز در نهایت افسردگی انجام شد.

بر اساس معاینات، آنا شخصیتی تحریک پذیر داشت، عصبی بود و گهگاه در مواقع بروز احساسات، دچار تپش قلب شدید می شد. به همین دلیل دکتر جووت تصور کرد همین مسئله، دلیل مرگ ناگهانی اوست. روز بعد، این خانم در وودلند به خاک سپرده شد. دوستان دوشیزه هاکوالت نمی توانستند احساسات وحشتناکشان را فراموش کنند و حتی چند خانم دیده بودند که رنگ چشمان دوشیزه هاکوالت، مشخصاً طبیعی است. آنان نمی توانستند این فکر را از خود دور کنند که وی هنگام دفن شدن زنده بوده. این خانم ها عقیده ی خود را به والدین آنی ابراز داشتند و این فکر آنقدر ذهنشان را به خود مشغول کرد که سرانجام جسد را از قبر بیرون آوردند.

گفته می شود وقتی در تابوت را گشودند، بدنی که گمان می رفت بی جان شده، به راست برگشته بود. موها دسته دسته کنده شده بود و گوشت انگشتان از شدت گاز گرفتن، مجروح بود. جسد دوباره دفن شد و تلاش هایی جهت پنهان کردن ماجرا انجام گرفت، اما افرادی هستند که می گویند جسد را دیدند و می دانند که حقیقت همان است که نقل شد.»

نکته ی جالب: در سال 1822، دکتر آدولف گاتسماث چندین بار زنده دفن شد تا نشان دهد تابوتی که طراحی کرده، ایمن است. وی یک بار چندین ساعت زیر خاک ماند و یک وعده ی غذایی شامل سوپ، سوسیس و آبجو را که از طریق لوله ی غذارسانی تابوت به او می رسید، خورد.

مری نورا بست 1871

مری نورا بست، هفده ساله، دخترخوانده ی خانم مور چو بود. اعلام شد که مری از مرض وبا فوت کرده. او را در مقبره ی چو، در یک قبرستان فرانسوی قدیمی در کلکته دفن کردند. جراحی که مرگ را اعلام کرده بود، از مرگ او سود می برد و در صدد کشتن خانم مور چو بود.

پیش از «مرگ» مری، مادرخوانده ی وی، بعد از دومین سوءقصد به جانش، به انگلستان گریخت و مری تنها ماند. مری را داخل تابوتی از جنس صنوبر نهادند و آن را محکم با میخ بستند.

ده سال بعد، در سال 1881، مقبره باز شد تا پذیرای جنازه ی برادر خانم مور باشد. دستیار مأمور کفن و دفن، مشاهده کرد که درپوش تابوت مری، روی زمین است. کالبد وی نیمی درون تابوت بود و نیمی بیرون آن. ظاهراً پس از خاکسپاری، مری از حالت بیهوشی درآمده، با تقلاهای دیوانه وار، توانسته بود درپوش تابوت را باز کند. گمان می رود وی بعد از این تلاش ها، از حال رفته و هنگام افتادن، سرش به گوشه ی تابوت اصابت کرده و جانش را از دست داده است. گفته می شود جراح، این دختر را مسموم و سپس مرگش را اعلام کرده بود.

نکته ی جالب: عده ای بر این باورند که به دلیل پیدا شدن تراشه های چوب زیر ناخن های توماس ای کمپیس، راهب آگوستینی آلمانی، نویسنده ی کتاب «پیروی از مسیح» در دهه ی 1400، عنوان تقدس از او گرفته شد. مقامات تعیین کننده ی قداست می گویند اگر کسی می خواهد قدیس باشد، در صورت زنده به گور شدن، نباید با مرگ بجنگد.

New York Times 1885 مقاله ی

 

اشویل، کارولینای شمالی، 20 فوریه – بر اساس اطلاعات یک آقا اهل شهرستان Flat Creek در این بخش (بخش بانکامب)، بیستم ماه پیش، گمان رفت مرد جوانی به نام جنکینز که چندین هفته دچار تب شده، بود، فوت کرده است. او بیصدا بر جا ماند، بدنش سرد شد و به هیچ عاملی، تحریک پذیری نشان نداد. ظاهراً قلب و نبضش هم، فعالیتی نداشتند. همه گمان کردند که او مرده و برای دفن شدن آماده اش کردند و در همان زمان هم متوجه شدند که هیچ کدام از اعضای بدن وی، سفت نشده.

وقتی او را بعد از این مرگ فرضی، درون تابوت می گذاشتند متوجه شدند که بدنش، مثل یک انسان زنده، نرم است. در این مورد صحبت های بسیاری شد و بارها و بارها این نظر ابراز شد که جنکینز، زنده دفن شده. اقدامی در این مورد صورت نگرفت تا این که دهم همین ماه، قبر جنکیز، جهت انتقال جسد به قبرستان خانوادگی در در بخش هندرسون، گشوده شد.

پیشنهاد شد تابوت چوبی را باز کنند تا معلوم شود آیا جسد در وضعیتی هست که بتوانند آن را در یک جعبه ی فلزی بگذارند و 20 مایل حمل کنند یا نه. تابوت گشوده شد و در نهایت شگفتی و وحشت بستگان جنکینز، صورت جسد به سمت کف تابوت بود. موها به مقدار زیاد از سر کنده شده بودند، و از داخل، روی درپوش و دیواره های تابوت، جای خراش ناخن انگشتان دیده می شد. این مسئله، احساسات عمومی را به شدت برانگیخت و تمام کسانی که از نزدیک درگیر ماجرا بودند فکر می کنند جنکینز هنگام دفن شدن در حالت بی هوشی بوده و یا این که در ظاهر، علائم حیاتی بدنش به طور موقتی از کار باز ایستاده بودند.

او وقتی دفن می شده واقعاً نمرده بوده و وقتی به هوش آمده متوجه شده که دفن شده و کسی نیست به دادش برسد. جسد را به بخش هندرسون بردند و دوباره دفن کردند. بستگان از آنچه که بی مبالاتی جنایتکارانه در حصول اطمینان از زنده یا مرده بودن جنکینز هنگام دفن شدن می نامند، به شدت اندوهگین هستند.

نکته ی جالب: به دلیل نگرانی از زنده به گور شدن، انجمنی تشکیل شد به نام «انجمن جلوگیری از زنده به گور شدن انسان ها». این انجمن موجب شد روند کفن و دفن کند شود.

مادام بوبن 1901

در سال 1901، مادام بوبن، باردار، از یک کشتی بخار که از غرب آفریقای غربی می آمد، پیاده شد و به نظر می رسید که از تب زرد رنج می برد. مدتی بعد، او را به بیمارستان مخصوص بیماری های مسری منتقل کردند. مادام بوبن در آنجا حالش بدتر شد. او ظاهراً فوت کرد و به خاک سپرده شد.

بعدها پرستاری گفت که متوجه شده بود جسد سرد نیست و در ماهیچه های شکم لرزش هایی وجود دارد. وی اذعان داشت که ممکن است این زن باردار، زنده دفن شده باشد. وقتی این موضوع به گوش پدر مادام بوبن رسید، او جنازه را بیرون آورد. آنان از این که دیدند نوزادی به دنیا آمده و همراه مادام بوبن در تابوت مرده، بسیار وحشت زده شدند. کالبد شکافی نشان داد که مادام بوبن تب زرد نداشته، بلکه در تابوت از خفگی جان سپرده است. دادخواستی علیه مقامات بهداشت تنظیم شد و از آنان 8000 پوند به عنوان جریمه اخذ گردید.

نکته ی جالب: اسناد تاریخی نشان می دهند، در قرن 17، که قربانیان طاعون، اغلب از حال می رفتند و مرده به به نظر می رسیدند، 149 مورد زنده به گور شدن اتفاق افتاده بود.

یک مورد شگفت آور دیگر: مارگوری مک کال 1705

ظاهراً ماجرای مارگوری مک کال خیلی سر زبان هاست و به این شکل می باشد:

مارگوری مک کال اهل ایرلند شمالی، بیمار شد و مرگش اعلام گردید. وی را پیش از دفن کردن، چند روزی طی مراسمی نگه داشتند، در گورستان شانکیل به خاک سپردند. همان شب، کسانی که از قبر دزدی می کردند، جسد وی را بیرون آوردند. دزدها بیهوده تلاش کردند انگشتری را از انگشت او بیرون آورند و سپس تصمیم گرفتند انگشت وی را قطع کرده انگشتر را درآورند. وقتی آن ها داشتند انگشت مارگوری را می بریدند، او ناگهان به هوش آمد و دزدها بدون این که پشت سرشان را نگاه کنند، فرار کردند. مارگوری خود را از قبر بیرون کشید و به سمت خانه اش راه افتاد. در این حال، خانواده ی وی در خانه جمع شده بودند که ناگهان صدای در زدن شنیدند.

شوهر مارگوری که هنوز عزادار بود، گفت:

«اگر مادرتان زنده بود، قسم می خوردم خودش پشت در است.»

و واقعاً هم وقتی او در را گشود، با همسرش رو به رو شد که در لباس های کفن و دفن،کاملاً زنده آنجا ایستاده بود. شوهر بیچاره بلافاصله از حال رفت

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۱ آبان ۹۱ ، ۱۸:۵۶
بهنام جدی بالابیگلو