حدیثی مفصل از شب معراج...

حدیثی مفصل از شب معراج...

 

ای احمد! دنیا و اهلش را دشمن بدار و آخرت و اهلش را دوست.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم عرض کرد:

پروردگارا! اهل دنیا و آخرت کیانند؟

رب جلیل فرمود:

اهل دنیا کسی است که خنده اش زیاد، خواب و خشمش فراوان، خشنودی او کم و رضایتش به قضای الهی هیچ است؛ هنگام اطاعت خدا کسل و در وقت نافرمانیش قهرمان است؛ آرزویش دور و دراز، مرگش نزدیک، نفس خویش را بازجویی نکند؛ سودش اندک و سخن گفتنش بسیار؛ و بیمش از عذاب قلیل و شادی و سرورش فراوان است.

همانا اهل دنیا بر گرفتاری ها صبر ندارند و سپاسگزار نیستند و مردم را بدیدۀ حقارت می نگرند و خود را بر کارهای خیر می ستایند؛ حال آنکه اصلا" انجام نمی دهند. مردم را به اعمال شایسته و خیر دعوت می کنند در حالی که خود به جا نمی آورند.

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم عرض کرد:

پروردگارا! آیا اهل دنیا جز اینها عیوب دیگری هم دارند؟

خداوند عزیز فرمود:

ای احمد! زشتی و عیب دوستداران دنیا بسیار است. از جمله آنکه:

در تاریکی جهل و نادانی و حماقت غوطه ورند؛ در برابر استادان و مربیان خود تواضع و فروتنی ننمایند و خود را عاقل و با خرد دانند، حال آنکه در نزد مردم آگاه، احمق و نادانند.

ای احمد! اهل خیر و آخرت صورتهایی لاغر و حیای بسیار دارند؛ حماقت و جهالت ایشان در کارها اندک و نفعشان برای مردم زیلد است؛ مکر و حیله و تزویر نمی کنند و مردم از آنان در آسایش و خود در اذیت اند؛ سخنانشان با ادب و متانت و در رسیدگی به حساب اعمال خود کامل و دقیق هستند؛ چشمانشان به خواب می رود؛ لکن قلوبشان هرگز؛ چشمان ایشان از خاز خوف خدا گریان و قلوبشان به نام او ذاکر است؛ در آغاز هر نعمتی ستایش خدا کنند و در پایان آن سپاسگزاری؛ دعای ایشان مستجاب و به سخنانشان توجه می شود؛ فرشتگان به وجود آنان شادند و دعایشان در زیر حجابها پنهان؛ پروردگار دوست دارد که سخنان آنان را بشنود، آن چنان که مادر، سخن گفتن فرزندش را دوست دارد؛ لحظه ای از یاد خدا غافل نیستند؛ در فکر غذای بسیار، سخن گفتن زیاد و یا لباسها فراوان نیستند؛ مردم در چشم ایشان چون مردگانند و خدا در نظر ایشان زنده و کریم؛ هر کس به آنان روی بیاورد، با وی مهربانی کنند و دنیا و آخرت در نظر آنان یکسان است.

ای احمد! لذت واقعی اهل آخرت، از خوردن غذاهای مادی نیست؛ بلکه از شناخت خداست. تنها چیزیس که آنها را متأثر می کند، یاد گناه است؛ برای اشتباهات گذشتۀ خود، اشک می ریزند؛ بدن را به رنج عبادت، انداخته و از خوشگذراندن بیهوده، پرهیز می کنند؛ راحتی اهل بهشت، در مرگ است و آخرت، محل استراحت بندگان واقعی است؛ مونس اهل آخرت، اشکی است که برای خدا از صورتشان جاری است؛ همنشینی آنان با مأمورینی است که از راست و چپ، اعمال ایشان را ضبط می کنند؛ گفتگویشان با خدای بزرگ است. دلهای اهل آخرت در سینه ها از تنگی دنیا جراحت برداشته و به زبان می گویند:

چه زمانی از این خانۀ خراب شدنی به منزل همیشگی می رویم.