آب رفته به جوی برنمیگردد هرگز!

"قل اعوذ برب الفلق" به چه معنی است؟

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَق‏

یعنی: پناه می برم به خدای فلق! (فلق/1)

علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود روایت کرده است: فلق چاه عمیقی است که اهل آتش از شدت حرارتش به خدا پناه می برند. و آن چاه از خدا می خواهد که حرارتش را از خود خارج سازد. پس خدای متعال به آن چاه اذن می دهد. پس وقتی آتش از آن خارج می شود. تمام جهنم را به آتش می کشاند و در این چاه صندوقی است که از آتش آن, اهل آن چاه به خدا پناه می برند و آن صندوق تابوتی است که در آن شش نفر از اولین و شش نفر از آخرین عذاب می شوند.

اما شش نفر از اولین: قابیل پسر حضرت آدم است که برادر خود را کشت. و نمرود آن کسی که حضرت ابراهیم را در آتش افکند. و فرعون که پادشاه زمان حضرت موسی بود. و سامری که گوساله ساخت. و آن کسی که مردم یهودی را به شرک بازگرداند. و آن که نصاری را مشرک نمود.

و اما شش نفر از آخرین: اولی و دومی و سومی و چهارمی (ابابکر و عمر و عثمان و معاویه) و رئیس خوارج (ذو الثدیة) و ابن ملجم-که خداوند همه آنها را لعنت کند- می باشند.

تفسیر قمی 2/429, بحارالانوار 8/296 ح46