هان غروب روز عاشوراستی

غریب بودی یا حسین...

دردریای پراز تلاطم کربلا غریب بودی یا حسین...

اون لحظۀ اخر...

درگودال قتلگاه...

وقتی که نگاهی غریبانه به لشگر دشمن انداختی.

غریب بودی یا حسین...

عاقبت بخیری

بگشتیم ما نیز از مؤ منین

اگر کافران را رسد مرگ پیش

 

 

پشیمان بگردند از کار خویش

 

 

به ایزد بگویند با چشم تر

 

 

به دنیا مرا بازگردان دگر

 

 

که شاید به جبران اعمال بد

 

 

عمل هاى نیکو زمن سر زند

 

 

جوابش بگویند با این سخن

 

 

چنین کار هرگز نخواهد شدن

 

 

که با حسرتى تلخ از بطن جان

 

 

بیارند این نکته را بر زبان

 

 

به برزخ گزینند آنان سرا

 

 

که مبعوث گردند روز جزازمانى که سوزند اندر سقر

 

 

چو بر حال آنها نمایى نظر

 

 

ببینى در آن حال آن قوم پست

 

 

سر انگشت حسرت گزیده به دست

 

 

که اى کاش ! بارى دگر نیز ما

 

 

نمودیم رجعت به دارالفنا

 

 

که دیگر بر آیات یکتااله

 

 

نکردیم تکذیب خود هیچگاه

 

 

بگشتیم ما نیز از مؤ منین

 

 

دیدار روح بعد از مرگ از بدن

در تفسیر مجمع البیان در ذیل آیات مربوط به برزخ می گوید :

وقتی سه روز از دفن میت بگذرد روح او از خداوند اجازه می گیرد تا در قبر به جسدش سری بزند ٬

هنگامی که به قبر می رود

می بیند

آب از بینی و دهان و گوشهایش جاری است

پس گریه اش می گیرد و می گوید ٬

ای بدن بیچاره من ! آیا به خاطر داری ایام زنده بودنت را در دنیا ؟

این است منزل وحشت و بلا و پوسیده شدن بدن!

و این است جای غم و پشیمانی !

سپس به آسمان می رود و بعد از پنج روز دوباره اجازه می گیرد و برمی گردد.

وقتی به قبر می آید می بیند چرک و زرد آب از بینی و دهان و گوشهایش جاری است ٬ باز گریه می کند و می گوید :

ای بدن بیچاره من!

آیا هیچ در دنیا به فکر اینجا بودی تا چیزی از پیش بفرستی که اینجا به دردت بخورد؟!

دوباره به آسمان می رود و بعد از هفت روز دوباره اجازه می گیرد و برمی گردد و می بیند خون و چرک مانند سیل از بینی و دهان و گوشهایش جاری است و کرم به آن افتاده باز گریه می کند و می گوید :

این منزل جای محنت و بلا و عقربها و کرمهاست .

آیا هیچ به فکر اینجا بودی ؟

کجایند آن اقوامت که کوچکترین ناراحتی پیدا می کردی دور و برت را می گرفتند؟!

امام صادق (ع) فرموده :

میان دنیا و آخرت ٬ هزار عقبه است که آسانترین آنها مرگ است .

همچنین امام صادق (ع) به ابو بصیر فرموده :

به یاد آور آن وقتی را که تنها در قبر باشی و چشمایت از حدقه در بیاید و به صورتت بریزد . و بند بند بدنت از هم جدا شود . و گوشت بدنت را کرمها بخورند. وخیال کن که در آن حال هستی و هیچ زاد و توشه ای هم نداری و از خداوند می خواهی که تو را به دنیا برگرداند و جبران مافات کنی . حال که اینجا هستی تصور کن این خواسته تو را خداوند اجابت کرده و به دنیا برگردانده پس تا وقت باقی است جبران کن و کارهایی که مرضیّ خداوند است انجام بده و از کارهایی که موجب نارضایتی و سحظ خداوند است دست بکش.

(کفایة الموحدین ٬ ج ۴ ٬ ص ۲۵۴ به نقل از تفسیر مجمع البیان)

اتحاد رغبت به خدا و ترس از خدا

امام صادق سلام ‏الله ‏علیه فرمود:

«هیچ عبدی نیست که در قلب او رغبت به خدا و ترس از خدا قرار گیرد آنکه بهشت برای او واجب شود»

عن الصادق علیه ‏السلام:

«لا تجتمع الرهبة والرغبة فى قلبٍ إلّا وجبت له الجنّة» ؛

من لا یحضر، ج 1، ص

او رااز آتش بیرون آور

جابر (جعفى) از امام باقر از پدرش از جدّش علیهم السّلام روایت کند که :

رسول خدا (ص) فرمود:

چون روز قیامت شود، و اهل بهشت در بهشت، و اهل دوزخ در دوزخ جاى گیرند، بنده‌‏اى هفتاد خریف- که هر خریف هفتاد سال است- در آتش بماند، سپس از خدا- عزّ و جلّ- درخواست کند و خدا را بخواند و گوید:

پروردگارا! بحقّ محمّد و اهل بیتش از تو مى‌‏خواهم که مرا رحم کنى.

خدا- جلّ جلاله- به جبرئیل وحى کند که بسوى بنده‌‏ام فرود رو، و او رااز آتش بیرون آور

امالی شیخ مفید ص218

دانلود نشریه الرحیل

نشزیه رحیل 6 ،بهمن 91

نشریه رحیل 5 ، مهر 91

نشریه رحیل 4، خرداد 91

نشریه رحیل 3 اسفند 90

نشریه رحیل 2 ،بهمن 90 

 نشریه رحیل 1، بهمن 90 

مجموعه نشریات رحیل 89

موت اختیارى‏

 

شیخ محمد هیدجى، حکیم و عارف بسیار نام آور و والا مقام، و از علماى بزرگ تهران بود. یکى از شاگردان ایشان به نام آخوند ملاعلى همدانى (رحمه‏الله علیه) تابستان سال 1357 (ه.ش.) نزدیک پیروزى انقلاب، رحلت کرد. من یزد بودم‏ که خبر ارتحالشان را شندیم و در آنجا جلسه عظیمى گرفتند. آقاى هیدجى در مدرسه منیریه‏ تهران، وصل به حرم مطهر سیدناصرادین معروف به سیدنصرالدین در خیابان پاچنار تهران، حجره‏اى داشت و تا آخر عمر هم در همان حجره سکونت داشت و زندگى مى‏کرد. هر درسى که از او مى‏خواستند، مى‏گفت. ایشان موت اختیارى را با این که حکیم و عارف و فیلسوف بود، انکار مى‏کرد و مى‏گفت نمى‏شود آدم با اختیار و اراده خودش، خودش را بمیراند. بعد هم با اراده خودش، خودش را زنده بکند. هرچه با این بزرگوار بحث مى‏کردند که قانعش کنند، قانع نمى‏شد و مى‏گفت: از محالات است. شبى در همان مدرسه و در حجره خودش، وقتى بعد از نماز عشاء مشغول خواندن تعقیبات بود، ناگهان یک پیرمرد به ظاهر عوام و بى‏سواد، در حالى که عصایى دستش بود، وارد حجره آقاى هیدجى شد. سلامى کرد و بعد نشست و عصایش را یک گوشه‏اى گذاشت، و گفت: جناب آخوند، تو را با این حرف‏ها چکار؟ هیدجى فرمود: کدام حرف؟ پیرمرد گفت: همین که موت اختیارى را انکار مى‏کنى و مى‏گویى جزء محالات و ممتنعات است. تو را با این حرف‏ها چکار؟

هیدجى نمى‏دانست که این کیست. (انسان را که با قیافه و صورت و شکل و لباس و عنوان و نشان نمى‏توان شناخت و بسیارى از نشان‏دارها هستند که نشان دنیایى دارند، ولى نشانى از معرفت و توحید و حقیقت ندارند، و بسیارى از گمنامان و بى‏نشانها هستند که نشانى از ظواهر دنیا و مقامات و سمت دنیوى ندارند اما نشانه‏هاى بسیار عالى و بالا از معرفت و معنویت دارند.) و لذا حکیم هیدجى گفت: این حرفها چیست که تو مى‏گویى؟ ما حکیم و عارف و فیلسوفیم. کارمان بحث و تحقیق و تحلیل است و باید با این مسائل سر و کار داشته باشیم، ما درس مى‏گوییم، بحث مى‏کنیم، رد و ایراد داریم، نفى و اثبات داریم، کار، کار ما است و لذا با دیلیل و برهان، موت و مرگ اختیارى را رد مى‏کنیم.

پیرمرد یک تبسمى کرد و سرى تکان داد و گفت: شما منکر موت اختیارى هستید؟ گفت: بله. پیرمرد گفت: حالا نگاه کن. بعد این پیرمرد جلوى چشم حکیم هیدجى به پشت خوابید و پاها را به سمت قبله کرد، بعد هم گفت: انالله و اناالیه راجعون. این را گفت و مرد. علامه هیدجى نگاه کرد و دید مثل اینکه ده‏ها سال است این بنده خدا دارفانى را وداع گفته و از این نشأه به نشأه دیگر رفته است. سخت مضطرب و متوحش و آشفته خاطر شد که این چه مصیبت و بلایى بود که امشب بر سر من آمده، اگر حکومت بفهمد، چه جوابى بدهم، متهم مى‏شوم به آدم‏کشى. مى‏گویند این پیرمرد را آوردى در حجره و خفه کردى.

سراسیمه مى‏آید در حیاط مدرسه و طلاب و شاگردانش را صدا مى‏زند. آنها مى‏آیند و مى‏بینند این پیرمرد گویا سالهاى سال است که از دارفانى رفته. سخت پریشان مى‏شوند و بعد به این فکر مى‏افتند که به خادم بگویند تابوتى بیاورد تا این جنازه را در آن بگذارند و به شبستان مدرسه منتقل کنند که شب آنجا بماند و روز بعد تجهیز و تدفین و تغسیل بشود و استشهادى بشود که این پیرمرد با مرگ طبیعى از دنیا رفته است. اینها در فکر آوردن تابوت و بردن جسد بودند که یکباره دیدند این بنده خدا، خودش را تکانى داد و رو به قبله نشست و گفت: بسم الله الرحمن الرحیم، بعد لبخندى زد و به هیدجى گفت: حالا موت اختیارى را باور کردى. باور کردى که آدم مى‏تواند به جایى برسد که هر وقت اراده کرد، بیمرد، بعد هم بتواند خودش را با اراده خدا زنده کند، که از این به خلع و لبس تعبیر مى‏شود.

هیدجى گفت:

والله باور کردم، ولى نزدیک بوکه قالب تهى کنم. این چه مصیبتى بوکه بر سرم آوردى. ترسیدم که نکند متهم به قتل و کشتن تو بشوم. بعد پیرمرد گفت: آقاى هیدجى، این کار به خواندن، نوشتن، گفتن، مطالعه کردن و تدریس بستگى ندارد، بلکه بعضى از مسائل از راه تهذیب نفس و تعبد به دست مى‏آید

منبع: بحثى پیرامون معاد
(تفسیر آیات سوره قیامت)

شوخی با نامحرم