تلاش شیطنت آمیز و موذیانۀ روزنامه ای برای تحریف سنت تدفین

 

نویسندۀ مقالۀ مذکور با هدف جایگزین کردن بدعت ((سوزاندن اجساد)) بجای ((سنت تدفین)) قلم زده که در زیر به نقد نظریاتش می پردازیم:

نگاهی به کتاب کمدی الهی دانته آلیگیری

یوم الجوائز

امروز روز فطرست. روز جایزه ها...

با طلوع خورشید، مؤمنان روزه دار، دسته دسته از خواب بیدار شده، از منزل خارج می شوند و بسمت گردهمآیی روز فطر حرکت می کنند...

الله اکبر...

این صحنه ذهن آدمی را به یاد بیدار شدگان محشر می اندازد...

روزی که از وجب وجب زمین، مرده های بیدار شده بیرون می آید.، خاک را از سر و صورت خود پاک کرده بسمت گردهمآیی محشر حرکت می کنند...

لبیک اللهم لبیک...

امروز روز جایزه هاست.

روزیست که روزه داران برای گرفتن مزد صبرشان خوشحالی می کنند.

مؤمنین برای برپایی نماز عید فطر بر می خیزند...

اللهم اهل الکبریای و العظمه و اهل الجود و الجبروت و اهل العفو والرحمه...

صفهای فشرده، ذهن ها را به سمت صفهای فشردۀ روز جزا می کشاند.

روزی که طبق روایات روز عروسی پرهیزگاران است. روزی که روز پاداش و روز گرفتن اجر و مزد یک عمرصبر و خویشتن داریست....

نگاهی به فیلم پنج کیلومتر تا بهشت

نگاهی به فیلم پنج کیلومتر تا بهشت

 

فیلم ((پنج کیلومتر تا بهشت)) گواهی از نبود یک تیم تخصصی آخرتگرایی در رسانۀ ملی می دهد.

این فیلم عامه پسند کپی برداری شده از فیلم های روح محور غربی است که برای تبلیغ آموزه های مسیحیت و یا حتی شیطان پرستی ساخته می شوند.

در این فیلمها، یک روح سرگردان نقش اصلی فیلم را بازی می کند و کارگردان با کمک فناوری های رسانه ای تلاش می کند قدرت خارق العادۀ ارواح را به نمایش بگذارد.

ارواح خبیث به جهنمی که طبق آموزه های مسیحیت در مرکز زمین قرار دارد سقوط می کنند و ارواح خوب به بالای ابرها می روند.

حال سوال اینست که چرا رسانۀ ملی، در بحث مرگ و جهان بعد از آن تا این اندازه سطحی و کم محتوا عمل می کند؟

مگر معاد همردیف با توحید و نبوت جزو اصول دین بشمار نمی رود؟

چرا رسانۀ ملی، بجای یاری گرفتن از آموزه های دین اسلام در احیا کردن فرهنگ آخرتگرایی، به تقلید و کپی برداری از فیلمهای غربی برای جذب کردن مخاطب اهمیت بیشتری می دهد؟

چرا متفکرین ما از قدرت بازدارندگی جهان آخرت برای کنترول فساد بهره نمی گیرند؟

چرا رسانۀ ملی با یاری گرفتن از فناوری های نرم افزاری صحنه های توصیف شده در آیات و روایات از برزخ، قیامت، بهشت وجهنم را به نمایش نمی گذارد؟

آیا جامعۀ ما به جهنم نیاز ندارد؟

آیا فرهنگسازی ترس از جهنم و اشتیاق به بهشت،کاری کم اهمیت و حاشیه ای هست؟

چرا برای فرصت سوزیها و کم کاریها پشیمان نشده ایم؟

یکی از معایب فیلم پنج کیلومتر تا بهشت، تلاش برای ترویج پدیدۀ شومی بنام اوتانازی است.

مبارزه با اوتانازی

رسانۀ ملی در فیلم پنج کیلومتر تا بهشت و همچنین فیلم ستایش (جریان قتل طاهر) به تبلیغ و ترویج و مشروعیت بخشیدن به اوتانازی پرداخته است .

 

 

(Euthanasisa)معنی لغوی

 

اوتانازی یا یوتانازی واژه­­ای یونانی است به­ معنی مرگ خوب و آسان یعنی خاتمه دادن به زندگی توسط دیگری به درخواست صریح شخصی که مرگش حتمی است   و این مرگ راحت  از سر رحم و شفقت  از سوی پزشک به بیماران ارزانی می شود. از قدیم الایام مرسوم بود که وقتی کسی از دیگری سلب حیات می کرد و او را به قتل می رساند می گفتند که او را راحت کرده است.

. در فرهنگ­های انگلیسی به فارسی اوتانازی به معنای کشتن دلسوزانه، مرگ آسان و بی­درد، خوش مرگی و خوب میری و کشتن انسان یا جانور از روی ترحّم به خاطر نجات جان او از درد و غیره آمده  است.

 

 این مرگ خود خواسته البته با خودکشی خیلی فرق دارد. در واقع در اتانازی بیماری که مبتلا به یک بیماری بسیار لاعلاج و مشکلساز و دردناک است و همه تیم پزشکی قویا”معتقد به عدم درمان و مرگ زجراور وی هستند درخواست مرگ خود را میدهد

این واژه در ابتدا با مسایل پزشکی و اخلاق پزشکی و درمان بیماران ارتباطی نداشت و به­طور سنتی در معنای «مرگ راحت» مطرح می­شد و در موقعیتی به­کار می­رفت که فرد با مرگی ناگهانی در زمان بسیار کوتاهی بدون درد و رنج بمیرد. تفاوتی نبود که از اصابت گلوله در جنگ در یک لحظه بمیرد و یا این­که به صورت تصادفی ضربه­ای به او وارد شود و یا به دلایلی دیگر.

 

امروزه، جهت این اصطلاح تغییر کرده و وارد علم پزشکی شده و به عنوان یکی از بحث­های مهم در اخلاق پزشکی مطرح گردیده است؛ این­که آیا کادر پزشکی می­تواند در امر مرگ بیماران مداخله کند به گونه­ای که مداخله­ی پزشک و یا عدم اقدام او در درمان بیماری­های سخت باعث مرگ بیماران شود؟ این امر باعث شد که اصولاً اوتانازی تحت عنوان «قتل از روی ترحّم» و یا اهدای مرگ به بیماری که دارای درد و رنج زیاد است، مطرح گردد؛ یعنی، نقش داشتن پزشک در تسریع مرگ بیمار. به­عبارت روشن­تر، اوتانازی هر عملی است که به فرد کمک کند که مرگی آرام و راحت و فاقد درد و رنج را تجربه کند.

به دیگر سخن، اوتانازی یعنی کوتاه کردن مدّت درد و رنج بیمار درمان­ناپذیری که با توجّه به دانش فعلی پزشکی هیچ امیدی به درمان و بهبودی او نیست.

اینک سؤال اساسی در این بحث برای ما این است که:

اوتانازی از منظر فقه و اخلاق اسلامی چه حکمی پیدا می­کند؟

چرا رسانۀ ملی بجای تبلیغ احکام فراموش شدۀ دین اسلام، به یکباره به تبلیغ اوتانازی پرداخته است؟