ندای الرحیل

در احیای فرهنگ آخرتگرایی
دوشنبه, ۳۰ آبان ۱۳۹۰، ۰۵:۳۳ ب.ظ

چهل حدیث دوم درباره دنیا و اخرت

حدیث اول:

 امام علی علیه السلام:

 العاقل من غلب هواه و لم یبع آخرته بدنیاه

خردمند کسی است که بر هوس خود چیره گردد و آخرتش را به دنیا نفروشد

 غررالحکم-ح1983

***

حدیث دوم:

 امام صادق علیه السلام:

 اعمل الیوم فی الدنیا بما ترجو به الفوز فی الآخرت

امروز در دنیا کاری انجام بده که بوسیلۀ آن به رستگاری در آخرت امید بری.

 تحف العقول ص306

***

حدیث سوم:

 حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

حب الدنیا و حب الله لایجتمعان فی قلب أبدا

دنیا دوستی و خدادوستی هرگز در یک قلب جمع نمی شوند

تنبیه الخواطرج2ص122

***

حدیث چهارم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 ا عظم الناس هما المؤمن یهتم بأمر دنیاه و أمرآخرته

با همت ترین مردم مؤمنی است که هم به کار دنیایش و هم به کار آخرتش اهتمام دارد

کنزالعمال-ح702

***

حدیث پنجم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

ا لدنیا مزرعه الآخره دنیا کشتزار آخرت است.

***

 حدیث ششم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 ا لدنیا سجن المؤمن و جنه الکافر

 دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است.

 بحارج74ص157

***

حدیث هفتم:

امام علی علیه السلام:

و إن الیوم عمل و لا حساب و غدا" حساب و لا عمل

 امروز روزعمل است نه حساب و فردا روز حساب است نه عمل

 نهج البلاغه-خ42

***

حدیث هشتم:

امام صادق علیه السلام:

 پیامبر (ص) فاطمه را دید که لباس خشن بر تن دارد و به دست خویش (آسیاب می گرداند) و آرد می کند و در همان حال فرزند خود را شیر می دهد. اشک بر چشمان پیامبر آمد و فرمود: دخترم! تلخی دنیا را به عنوان مقدمۀ شیرینی آخرت تحمل کن. عرض کرد: ای رسول خدا! خدای را بر نعمتهایش ستایشگر و سپاسگذارم.

***

حدیث نهم:

 امام صادق علیه السلام:

من سب مؤمنا" أو مؤمنه بما لیس فیهما بعثه الله فی طینت الخبال.

 هرکس به زن یا مرد مؤمن دشنام بدهد و ایشان را به چیزی که در آنها نیست متهم کند، خداوند او را در طینت خبال محشور می کند.

مستدرک الوسائل-باب 138

***

 حدیث دهم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 من طعن فی مؤمن بشطر کلمه حرم الله علیه ریح الجنه

هرکس به شخص باایمانی حتی با کوچکترین کلمه طعنه بزند، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می کند. مستدک الوسائل-ابواب احکام عشرات باب 139ح6

***

حدیث یازدهم:

 امام محمد باقر علیه السلام:

 ما من انسان یطع فی عین مؤمن الا مات بشر میته و کان قمنا أن لایرجع إلی خیر

هیچ انسانی در پیش روی مؤمنی با او طعنه نمی زند، مگر اینکه به بدترین مرگها می میرد و سزاوار است که هرگز چنین کسی بسوی خیر و خوبی و سعادت باز نگردد.

 وسائل-ج8ص612

***

حدیث دوازدهم:

 امام علی علیه السلام:

 ایاک أن تکون علی الناس طاعنا"و لنفسک مداهنا" فتعظم علیک الحوبه و تحرم المثوبه

 مبادا به مردم طعنه زنی و آنان را سرزنش کنی و خود را ستایش نمایی که درنتیجه گناهت بزرگ و لغزشهایت زیاد شده از ثواب و پاداش محروم شوی.

 آثارالصادقین-ج11ص509

***

 حدیث سیزدهم:

 حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 من اشتذل مؤمنا" أو حقره لفقره و قله ذات یده شهره الله یوم القیمه ثم یفضحه

هرکس مؤمنی را برای فقر و تهیدستی اش حقیر و کوچک شمارد، خداوند در روز قیامت وی را انگشت نمای خلایق کرده رسوایش می کند.

 بحار-ج72ص142

 ***

حدیث چهاردهم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 من أذل عنده مؤمن و هو یقدر علی أن ینصره أذله الله یوم القیمه

هرگاه مؤمنی نزد شخصی مورد تحقیر و اهانت قرار بگیرد و آن شخص قادر به یاری او باشد و از آودفاع نکند، خداوند در روز قیامت او را نزد خلایق خوار و ذلیل و رسوا می کند.

 بحار-ج72ص226

***

 حدیث پانزدهم:

 امام علی علیه السلام:

 الدنیا خلقت لغیرها، و لم تخلق لنفسها

دنیا برای دنیا آفریده نشده، بلکه برای آخرت آفریده شده

***

حدیث شانزدهم:

امام علی علیه السلام:

منهومان لا یشبعان: طالب علم ، و طالب دنیا

دو گرسنه هستند که هرگز سیر نگردند:طالب علم و طالب دنیا

 

امام علی علیه السلام:

الا حر یدع هذه اللماظه لأهلها؟ إنه لیس لأنفسکم ثمن إلا الجنه، فلا تبیعوها إلا بها

 آیا آزاده ای نیست که این ته ماندۀ بی ارزش را به اهلش واگذارد و خود را اسیر دنیا نکند؟ بهوش باشید که ارزش شما تنها بهشت است، پس خود را جز بدان نفروشید.

 ***

حدیث هفدهم:

امام علی علیه السلام:

 اذکروا انقطاع اللذات، و بقاء التبعات همواره به یاد آرید که خوشیها تمام شدنی است و نکبتهای آن ماندنی

***

 حدیث هجدهم:

امام علی علیه السلام:

 إن أولیاءالله هم ألذین نظروا إلی باطن الدنیا إذا نظر الناس إلی ظاهرها، و اشتغلوا باجلها إذا اشتغل الناس بعاجلها، فأماتو منها ما خشوا أن یمیتهم، و ترکوا منها ما عملوا أنه سیترکهم. ورأوااستکثار غیرهم منها استقلالا، و درکهم لها فوتا. أعداء ما سالم الناس، و سلم ما عادی الناس. بهم علم الکتاب و به علموا، و بهم قام الکتاب و به قاموا. لایرون مرجوا فوق ما یرجون، و لا مخوفا فوق ما یخافون.

 دوستان خدا باطن دنیا را نگرند آنگاه که مردم چشم به ظاهر آن دوخته اند، و آنان به کار آخرت پردازند در حالی که دیگران به زندگی زودگذر مشغولند. پس آنچه را که ترسند هلاکشان سازد از خود دور کنند، و آنچه از دنیا را که دانند واگذاردشان، واگذارند. افزون طلبی دیگران را از دنیا کم ارزش ببینند و دنیاطلبی آنان را خسارت. با آنچه که دنیاپرستان دوست دارند دشمن اند، و آنچه را که آنان دشمن دارند دوست دارند. به وسیلۀ آنان قرآن دانسته شود، و آنان نیز به قرآن شناخته شوند. بدانان کتاب الهی برپا شود، و آنان به کتاب حق استوار گردند. به چیزی جز لطف و احسان الهی امید ندارند، و از چیزی جز کیفر کردارشان نهراسند.

 ***

 حدیث نوزدهم:

امام علی علیه السلام:

 إن أعظم الحسرات یوم القیامه حسرت رجل کسب مالا فی غیر طاعه الله فورثه رجل فأنفقه فی طاعه الله سبحانه فدخل به الجنه و دخل الأول به النار

 بزرگترین حسرت در روز قیامت، حسرت مردی است که ثروتی را از راه حرام به دست آورده، پس وارثان، آن را در راه طاعت الهی انفاق کنند که به بهشت وارد شوند ولی خود او به آتش رود.

***

حدیث بیستم:

امام علی علیه السلام:

 إن أخسر الناس صفقه و أخیبهم سعیا رجل أخلق بدنه فی طلب اماله و لم تساعده المقادیر علی إرادته، فخرج من الدنیا بحسرته، و قدم علی الاخره بتبعته. زیانکارترین مردم از نظر داد و ستد، و ناامیدترین آنان در کوشش، مردی است که تنش را در جستجوی آرزوهایش فرسوده کند اما بخت یارش نگردد، پس با آن حسرت از دنیا رود و با سنگینی گناه به سرای باقی شتابد.

 ***

 حدیث بیست و یکم:

امام علی علیه السلام:

 الرزق رزقان: طالب و مطلوب. فمن طلب الدنیا طلبه الموت حتی یخرجه عنها، و من طلب الاخره طلبته الدنیا حتی یستوفی رزقه منها

روزی دو نوع است:

 رزقی که جویندۀ صاحب خود است، و رزقی که جوینده در پی آن است. پس آنکه دنیا را جوید مرگ او را دنبال کند تا از دنیا بیرونش برد، و آنکه در پی آخرت باشد دنیا او را طلب کند تا روزیش را به تمام و کمال از آن برگیرد

***

 حدیث بیست و دوم:

امام على علیه‏السلام:

 الدُّنیا ظِلُّ الغَمامِ ، وحُلُمُ المَنامِ

دنیا، سایه ابر است و خوابى که خُفته مى‏بیند.

 ***

حدیث بیست و سوم:

 امام على علیه‏السلام:

 لا یَغُرَّنَّکُم ما أصبَحَ فیهِ أهلُ الغُرورِ ، فَإِنَّما هُوَ ظِلٌّ مَمدودٌ إلى أجَلٍ مَعدودٍ .

زنهار، برخوردارى فریب‏خوردگان دنیا شما را نفریبد؛ زیرا که در دنیا چون سایه‏اى است که تا زمانى محدود ، پهن مى‏شود

 ***

حدیث بیست و سوم:

 امام على علیه‏السلام:

 إنَّ الدُّنیا ظِلُّ الغَمامِ ، وحُلُمُ المَنامِ ، وَالفَرَحُ المَوصولُ بِالغَمِّ ، وَالعَسَلُ المَشوبُ بِالسَّمِّ ، سَلاّبَةُ النِّعَمِ ، أکّالَةُ الاُمَمِ ، جَلاّبَةُ النِّقَمِ

دنیا ، سایه ابر است، خوابى است که خفته مى‏بیند، شادىِ پیوسته به غم و شهد آمیخته به شرنگ است؛ رباینده نعمت‏ها خورنده ملّت‏ها و جلب کننده رنج و عذاب‏هاست

***

حدیث بیست و چهارم:

 امام على علیه‏السلام:

 ما مَثَلُ دُنیاکُم عِندی إلاّ کَمَثَلِ غَیمٍ عَلا فَاستَعلى ، ثُمَّ استَغلَظَ فَاستَوى ، ثُمَّ تَمَزَّقَ فَانجَلى .

 حکایت دنیاى شما در نزد من نیست ، مگر به سان حکایت ابرى که [به تدریج] بالا و بالاتر مى‏آید و سِتَبر و پُر مى‏شود و سپس از هم مى‏پراکنَد و از بین مى‏رود.

 ***

 حدیث بیست و پنجم:

 امام على علیه‏السلام:

ـ ـ یَصِفُ الدُّنیا ـ إنَّها عِندَ ذَوِی العُقولِ کَفَیءِ الظِّلِّ ؛ بَینا تَراهُ سابِغا حَتّى قَلَصَ ، وزائِدا حَتّى نَقَصَ .

 در توصیف دنیا ـ دنیا در نظر خردمندان ، چون حرکت سایه است که هنوز پهن نشده ، جمع مى‏شود و هنوز زیاد نشده ، کم مى‏شود.

 ***

حدیث بیست و ششم:

 امام على علیه‏السلام:

 مَثَلُ الدُّنیا کَظِلِّکَ ، إن وَقَفتَ وَقَفَ ، وإن طَلَبتَهُ بَعُدَ حکایت دنیا،

به سان سایه توست که اگر بِایستى ، مى‏ایستد و اگر دنبالش کنى ، دور مى‏شود.

 ***

 حدیث بیست و هفتم:

 امام زین العابدین علیه‏السلام :

إنَّ جَمیعَ ما طَلَعَت عَلَیهِ الشَّمسُ فی مَشارِقِ الأَرضِ ومَغارِبِها ـ بَحرِها وبَرِّها وسَهلِها وجَبَلِها ـ عِندَ وَلِیٍّ مِن أولِیاءِ اللّه‏ِ وأهلِ المَعرِفَةِ بِحَقِّ اللّه‏ِ ، کَفَیءِ الظِّلالِ .

 همه آنچه خورشید بر آن طلوع کند ، در خاوران و باختران زمین ـ از دریاها و خشکى‏هایش و دشت‏ها و کوه‏هایش ، در نزد هر یک از اولیاى خدا و به نزد آنان که خدا را به درستى مى‏شناسند، همانند جا به جا شدن سایه‏هاست.

***

حدیث بیست و هشتم:

امام باقر علیه‏السلام:

 إنّ الدُّنیا عِندَ العُلَماء مِثلُ الظِّلِّ .

دنیا، در نظر عالمان، به سان سایه است.

***

 حدیث بیست و نهم:

امام صادق علیه‏السلام :

کانَ فیما وَعَظَ اللّه‏ُ بِهِ عیسَى بنَ مَریَم علیه‏السلام :

 . . . یا عیسى ، لاتُشرِک بی شَیئا ، وکُن مِنّی عَلى حَذَرٍ ، ولا تَغتَرَّ بِالصِّحَّةِ ولاتُغَبِّط نَفسَکَ ؛ فَإِنَّ الدُّنیا کَفَیءٍ زائِلٍ ، وما أقبَلَ مِنها کَما أدبَرَ .

 از جمله اندرزهاى خداوند به عیسى بن مریم علیه‏السلام :

 ... اى عیسى! چیزى را شریک من مگردان، از من برحذر باش و به تن‏درستى غرّه مشو و خویشتن را خوش‏بخت مپندار ؛ زیرا دنیا همانند سایه‏اى ناپایدار است و آنچه از آن بیاید ، به مانند آن است که رفته است

 ***

 حدیث سی ام:

مصباح الشریعة ـ در سخنى که به امام صادق علیه‏السلام نسبت داده شده :

 إنَّ الدُّنیا خَلَقَهَا اللّه‏ُ تَعالى بِمَنزِلَةِ ظِلِّکَ ، إن طَلَبتَهُ أتعَبَکَ ولاتَلحَقُهُ أبَدا ، وإن تَرَکتَهُ یَتبَعُکَ وأنتَ مُستَریحٌ .

دنیا را خداوند متعال به سان سایه تو قرار داده است که اگر در پِى آن بدَوى ، تو را خسته مى‏کند و هرگز بدان نمى‏رسى و اگر رهایش کنى ، او در پىِ تو مى‏آید و تو آسوده باشى. .

 ***

حدیث سی و یکم:

امام على علیه‏السلام:

 ـ در دیوان منسوب به ایشان ـ

 إنَّمَا الدُّنیا کَظِلٍّ زائِلٍ أو کَضَیفٍ باتَ لَیلاً فَارتَحَل أو کَنَومٍ قَد یَراهُ نائِمٌ أو کَبَرقٍ لاحَ فی اُفُقِ الأَمَل

دنیا ، چون سایه ناپایدار است/

یا چون میهمانى که شبى‏بیتوته کند و سپس برود . یا چون رؤیایى که خفته مى‏بیند/

یا چون آذرخشى که در افق آرزو بر مى‏جَهَد

 ***

 حدیث سی و دوم:

 تنبیه الخواطر : کانَ الحَسَنُ بنُ عَلِی علیه‏السلام یَتَمَثَّلُ ویَقولُ :

 

 یا أهلَ لَذّاتِ دُنیا لا بَقاءَ لَها إنَّ اغتِرارا بِظِلٍّ زائِلٍ حُمُقُ :

حسن بن على علیهماالسلام به این بیت تمثّل مى‏جُست:

اى اهل لذّت‏هاى دنیاى ناپایدار!/ فریفتگى به سایه‏اى گذرا ، حماقت است .

 ***

حدیث سی سوم:

 عنه علیه‏السلام ـ فی الدّیوانِ المَنسوبِ إلَیهِ ـ :

 

 إنَّمَا الدُّنیا فَناءٌ لَیسَ لِلدُّنیا ثُبوتُ إنَّمَا الدُّنیا کَبَیتٍ نَسَجَتهُ العَنکَبوتُ ولَقَد یَکفیکَ مِنها أیُّهَا الطّالِبُ قوتُ وَلَعَمری عَن قَلیلٍ کُلُّ مَن فیها یَموتُ

امام على علیه‏السلام ـ در دیوان منسوب به ایشان ـ :

 جز این نیست که دنیا فانى است دنیا را پایندگى نیست . دنیا ، همانند خانه‏اى است که عنکبوت آن را بتَنَد . تو را از دنیا بسنده کند اى دنیاجوى، قُوتى . به جانم سوگند که به‏زودى هرکه در آن است ، مى‏میرد .

 ***

 حدیث سی چهارم:

 امام على علیه‏السلام ـ

 در دیوان منسوب به ایشان ـ

 تَحَرَّز مِنَ الدُّنیا فَإِنَّ فَناءَها مَحَلُّ فَناءٍ لا مَحَلُّ بَقاءِ فَصَفوَتُها مَمزوجَةٌ بِکُدورَةٍ وراحَتُها مَقرونَةٌ بِعَناءِ حَذَر از دنیا، که دنیاى فانى منزلگاه رفتن است ، نه جاى ماندن . زلالى‏اش آمیخته با تیرگى است و آسودگى‏اش قرین رنج .

***

حدیث سی پنجم:

الإمام علیّ علیه‏السلام ـ

 فِی الدّیوانِ المَنسوبِ إلَیهِ ـ :

 إنَّ الَّذینَ بَنَوا فَطالَ بِناؤُهُم‏وَاستَمتَعوا بِالأَهلِ وَالأَولادِ جَرَتِ الرِّیاحُ عَلى مَحَلِّ دِیارِهِم فَکَأَنَّهُم کانوا عَلى میعادِ وأرَى النَّعیمَ وکُلَّ ما یُلهى بِهِ یَوما یَسیرُ إلى بِلىً ونَفادِ « کَمْ تَرَکُواْ مِن جَنَّـتٍ وَ عُیُونٍ * وَ زُرُوعٍ وَ مَقَامٍ کَرِیمٍ * وَ نَعْمَةٍ کَانُواْ فِیهَا فَـکِهِینَ * کَذَ لِکَ وَ أَوْرَثْنَـهَا قَوْمًا ءَاخَرِینَ » (الدخان : 25 ـ 28) إنّ هؤلاء القوم کانوا وارثین فأصبحوا موروثین ، وإنّ هؤلاء القوم استحلّوا الحُرم فحلّت بهم النقم ، فلا تستحلّوا الحرم فتحلّ بکم النقم (تاریخ بغداد : ج 1 ص 132)

 امام على علیه‏السلام ـ در دیوان منسوب به ایشان ـ :

آنان که بناهاى بلند بر ساختندو از زن و فرزندان ، برخوردار شدند . بادها بر خانه‏هایشان همى‏وزید انگار که بر این قرار ، وعده داشتند . ونعمت‏ها و همه‏سرگرمى‏ها را مى‏بینم که روزى کهنه و نابود مى‏شوند . بادها بر خانه‏هاى آنان وزید انگار که بر این قرار ، وعده داشتند . و نعمت‏ها و همه سرگرمى‏ها را مى‏بینم که روزى کهنه و نابود مى‏شوند على علیه‏السلام فرمود: «چنین مگو ؛ بلکه چنان بگو که خداوند فرموده است: «چه باغ‏ها و چشمه‏سارها که بر جاى نهادند ، و کشتزارها و سراهاى نکو ، و نعمتى که در آن خوش بودند. آرى، و ما آنها را به مردمانى دیگر ، ارث دادیم» (دخان: آیه 25 ـ 28). مردمان این دیار ، خود روزگارى وارث [دیگران] بودند و بعد ، دیگران وارث آنها شدند. این مردم ، حرام‏ها را حلال شمردند و از این رو ، عذاب بر آنان فرود آمد . پس، مبادا شما حرام‏ها را حلال کنید ، که بر شما نیز عذاب نازل مى‏شود (تاریخ بغداد : ج 1 ص 132). " hr

***

حدیث سی ششم:

 تنبیه الخواط :

 رُوِیَ أنَّ سُلَیمانَ بنَ داوودَ علیه‏السلام مَرَّ فی مَوکِبِهِ وَالطَّیرُ تُظِلُّهُ ، وَالجِن‏وَالإِنس عَن یَمینِهِ وعَن شِمالِهِ ـ قالَ : ـ فَمَرَّ بِعابِدٍ مِن عُبّادِ بَنی إسرائیلَ ، فَقالَ : وَاللّه‏ِ یَابنَ داوود ، لَقَد آتاکَ اللّه‏ُ مُلکا عَظیما! قالَ : فَسَمِعَهُ سُلَیمان علیه‏السلام فَقالَ : لَتَسبیحَةٌ فی صَحیفَةِ مُؤمِنٍ خَیرٌ مِمّا اُعطِیَ ابنُ داوودَ ، وإنَّ ما اُعطِیَ ابنُ داوودَ یَذهَبُ وَالتَّسبیحَةُ تَبقى .

 

 روایت شده است که سلیمان بن داوود علیهماالسلام با گروه همراه خود مى‏رفت ، در حالى که پرندگان بر او سایه افکنده بودند و جنّیان و آدمیان ، از راست و چپ او حرکت مى‏کردند. بر عابدى از عابدان بنى اسرائیل گذشت . عابد گفت: اى پور داوود! به خدا سوگند که خداوند ، سلطنت با عظمتى به تو عطا کرده است . سلیمان علیه‏السلام که سخن او را شنید، گفت: «یک ذکر سبحان اللّه‏" در کارنامه مؤمن ، بهتر از آن چیزى است که به پورِ داوود داده شده است؛ زیرا آنچه به پور داوود داده شده ، مى‏رود و ذکر تسبیح مى‏مانَد

 ***

 حدیث سی هفتم:

 امام زین العابدین علیه‏السلام:

 العَجَبُ کُلُّ العَجَبِ لِمَن عَمِلَ لِدارِ الفَناءِ ، وتَرَکَ دارَ البَقاءِ .

شگفتا ، بس شگفتا از آن که براى سراى نیستى مى‏کوشد و بر سراى ماندگارى چشم مى‏پوشد! *** حدیث سی هشتم: امام على علیه‏السلام سبابُ الدُّنیا مُنقَطِعَةٌ ، وعَواریها مُرتَجِعَةٌ . اسباب دنیا از هم گسیختنى است و عاریه‏هاى آن ، بازگشتنى.

 ***

 حدیث سی نهم:

 امام على علیه‏السلام :

أینَ الَّذینَ بَلَغوا مِنَ الدُّنیا أقاصِیَ الهِمَمِ؟!

کجایند آنان که به دورترین خواست‏هاى دنیوى رسیدند؟!

 ***

 حدیث چهلم:

 امام على علیه‏السلام:

 أینَ الَّذینَ مَلَکوا مِنَ الدُّنیا أقاصِیَها ؟

کجایند آنان که تا دوردست‏هاى زمین ، پادشاهى کردند؟!

 

 ***



نوشته شده توسط بهنام جدی بالابیگلو
ساخت وبلاگ در بلاگ بیان، رسانه متخصصان و اهل قلم

ندای الرحیل

در احیای فرهنگ آخرتگرایی

ندای الرحیل

سلام
وبلاگ حاضر، تلاش کوچکی است برای دگرگون کردن بدیهیات،گرایشها و هدفها ...
وبلاگ حاضر تلاش کوچکی است برای زنده کردن قلبها و دگرگون کردن آرزوها...
وبلاگ حاضر، تلاش کوچکی است برای احیای فرهنگ آخرتگرایی و نواختن ندای الرحیل...
پس...
باور کنیم که جهان به نگاهی نو نسبت به مرگ نیازمند است...
باور کنیم که نگرش غلط به اسرارآمیزترین پدیدۀ هستی - مرگ - لحظه لحظۀ عمر بشر را به پوچی کشانده است....
باور کنیم که ما رهگذریم ودنیا ظرفیت و توان تحمل آرزوهای ما را ندارد...
باور کنیم که مرگ در این نزدیکیست و ما چاره ای جز رفتن نداریم...
باور کنیم که دلهای ما برای آزاد شدن از ترسها و گرایشهای دنیا، به ترسها و گرایشهای آخرت نیازمند است...
باور کنیم که تنها طریقتی که می تواند ما را به خدا برساند، طریقت توشه چینی است...
ویادمرگ، آب حیات بخشیست برای زنده کردن بشریت...
ویاد مرگ شمشیر و سپر محکمیست، در برابر فرهنگ پوچ گرای غربیها...
و یاد مرگ، مرهم شفا بخشیست برای انقلاب بیمار شده به ویروس دنیاگرایی...

طبقه بندی موضوعی
بایگانی
هم کاروانیان

منوی تصویری سایت ندای الرحیل

تلگرام

-----------------------

 صفحه اصلی

-----------------------

ندای الرحیل2-تصاویر

-----------------------

ندای الرحیل3-سیاسی

-----------------------

ندای الرحیل4-خواب

-----------------------

 ندای الرحیل5 - شعر
آخرین دیدگاه میهمانان ندای الرحیل
  • ۳۰ ارديبهشت ۹۹، ۱۷:۱۶ - سلیمانی
    احسنت

چهل حدیث دوم درباره دنیا و اخرت

دوشنبه, ۳۰ آبان ۱۳۹۰، ۰۵:۳۳ ب.ظ
حدیث اول:

 امام علی علیه السلام:

 العاقل من غلب هواه و لم یبع آخرته بدنیاه

خردمند کسی است که بر هوس خود چیره گردد و آخرتش را به دنیا نفروشد

 غررالحکم-ح1983

***

حدیث دوم:

 امام صادق علیه السلام:

 اعمل الیوم فی الدنیا بما ترجو به الفوز فی الآخرت

امروز در دنیا کاری انجام بده که بوسیلۀ آن به رستگاری در آخرت امید بری.

 تحف العقول ص306

***

حدیث سوم:

 حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

حب الدنیا و حب الله لایجتمعان فی قلب أبدا

دنیا دوستی و خدادوستی هرگز در یک قلب جمع نمی شوند

تنبیه الخواطرج2ص122

***

حدیث چهارم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 ا عظم الناس هما المؤمن یهتم بأمر دنیاه و أمرآخرته

با همت ترین مردم مؤمنی است که هم به کار دنیایش و هم به کار آخرتش اهتمام دارد

کنزالعمال-ح702

***

حدیث پنجم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

ا لدنیا مزرعه الآخره دنیا کشتزار آخرت است.

***

 حدیث ششم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 ا لدنیا سجن المؤمن و جنه الکافر

 دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است.

 بحارج74ص157

***

حدیث هفتم:

امام علی علیه السلام:

و إن الیوم عمل و لا حساب و غدا" حساب و لا عمل

 امروز روزعمل است نه حساب و فردا روز حساب است نه عمل

 نهج البلاغه-خ42

***

حدیث هشتم:

امام صادق علیه السلام:

 پیامبر (ص) فاطمه را دید که لباس خشن بر تن دارد و به دست خویش (آسیاب می گرداند) و آرد می کند و در همان حال فرزند خود را شیر می دهد. اشک بر چشمان پیامبر آمد و فرمود: دخترم! تلخی دنیا را به عنوان مقدمۀ شیرینی آخرت تحمل کن. عرض کرد: ای رسول خدا! خدای را بر نعمتهایش ستایشگر و سپاسگذارم.

***

حدیث نهم:

 امام صادق علیه السلام:

من سب مؤمنا" أو مؤمنه بما لیس فیهما بعثه الله فی طینت الخبال.

 هرکس به زن یا مرد مؤمن دشنام بدهد و ایشان را به چیزی که در آنها نیست متهم کند، خداوند او را در طینت خبال محشور می کند.

مستدرک الوسائل-باب 138

***

 حدیث دهم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 من طعن فی مؤمن بشطر کلمه حرم الله علیه ریح الجنه

هرکس به شخص باایمانی حتی با کوچکترین کلمه طعنه بزند، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می کند. مستدک الوسائل-ابواب احکام عشرات باب 139ح6

***

حدیث یازدهم:

 امام محمد باقر علیه السلام:

 ما من انسان یطع فی عین مؤمن الا مات بشر میته و کان قمنا أن لایرجع إلی خیر

هیچ انسانی در پیش روی مؤمنی با او طعنه نمی زند، مگر اینکه به بدترین مرگها می میرد و سزاوار است که هرگز چنین کسی بسوی خیر و خوبی و سعادت باز نگردد.

 وسائل-ج8ص612

***

حدیث دوازدهم:

 امام علی علیه السلام:

 ایاک أن تکون علی الناس طاعنا"و لنفسک مداهنا" فتعظم علیک الحوبه و تحرم المثوبه

 مبادا به مردم طعنه زنی و آنان را سرزنش کنی و خود را ستایش نمایی که درنتیجه گناهت بزرگ و لغزشهایت زیاد شده از ثواب و پاداش محروم شوی.

 آثارالصادقین-ج11ص509

***

 حدیث سیزدهم:

 حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 من اشتذل مؤمنا" أو حقره لفقره و قله ذات یده شهره الله یوم القیمه ثم یفضحه

هرکس مؤمنی را برای فقر و تهیدستی اش حقیر و کوچک شمارد، خداوند در روز قیامت وی را انگشت نمای خلایق کرده رسوایش می کند.

 بحار-ج72ص142

 ***

حدیث چهاردهم:

حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

 من أذل عنده مؤمن و هو یقدر علی أن ینصره أذله الله یوم القیمه

هرگاه مؤمنی نزد شخصی مورد تحقیر و اهانت قرار بگیرد و آن شخص قادر به یاری او باشد و از آودفاع نکند، خداوند در روز قیامت او را نزد خلایق خوار و ذلیل و رسوا می کند.

 بحار-ج72ص226

***

 حدیث پانزدهم:

 امام علی علیه السلام:

 الدنیا خلقت لغیرها، و لم تخلق لنفسها

دنیا برای دنیا آفریده نشده، بلکه برای آخرت آفریده شده

***

حدیث شانزدهم:

امام علی علیه السلام:

منهومان لا یشبعان: طالب علم ، و طالب دنیا

دو گرسنه هستند که هرگز سیر نگردند:طالب علم و طالب دنیا

 

امام علی علیه السلام:

الا حر یدع هذه اللماظه لأهلها؟ إنه لیس لأنفسکم ثمن إلا الجنه، فلا تبیعوها إلا بها

 آیا آزاده ای نیست که این ته ماندۀ بی ارزش را به اهلش واگذارد و خود را اسیر دنیا نکند؟ بهوش باشید که ارزش شما تنها بهشت است، پس خود را جز بدان نفروشید.

 ***

حدیث هفدهم:

امام علی علیه السلام:

 اذکروا انقطاع اللذات، و بقاء التبعات همواره به یاد آرید که خوشیها تمام شدنی است و نکبتهای آن ماندنی

***

 حدیث هجدهم:

امام علی علیه السلام:

 إن أولیاءالله هم ألذین نظروا إلی باطن الدنیا إذا نظر الناس إلی ظاهرها، و اشتغلوا باجلها إذا اشتغل الناس بعاجلها، فأماتو منها ما خشوا أن یمیتهم، و ترکوا منها ما عملوا أنه سیترکهم. ورأوااستکثار غیرهم منها استقلالا، و درکهم لها فوتا. أعداء ما سالم الناس، و سلم ما عادی الناس. بهم علم الکتاب و به علموا، و بهم قام الکتاب و به قاموا. لایرون مرجوا فوق ما یرجون، و لا مخوفا فوق ما یخافون.

 دوستان خدا باطن دنیا را نگرند آنگاه که مردم چشم به ظاهر آن دوخته اند، و آنان به کار آخرت پردازند در حالی که دیگران به زندگی زودگذر مشغولند. پس آنچه را که ترسند هلاکشان سازد از خود دور کنند، و آنچه از دنیا را که دانند واگذاردشان، واگذارند. افزون طلبی دیگران را از دنیا کم ارزش ببینند و دنیاطلبی آنان را خسارت. با آنچه که دنیاپرستان دوست دارند دشمن اند، و آنچه را که آنان دشمن دارند دوست دارند. به وسیلۀ آنان قرآن دانسته شود، و آنان نیز به قرآن شناخته شوند. بدانان کتاب الهی برپا شود، و آنان به کتاب حق استوار گردند. به چیزی جز لطف و احسان الهی امید ندارند، و از چیزی جز کیفر کردارشان نهراسند.

 ***

 حدیث نوزدهم:

امام علی علیه السلام:

 إن أعظم الحسرات یوم القیامه حسرت رجل کسب مالا فی غیر طاعه الله فورثه رجل فأنفقه فی طاعه الله سبحانه فدخل به الجنه و دخل الأول به النار

 بزرگترین حسرت در روز قیامت، حسرت مردی است که ثروتی را از راه حرام به دست آورده، پس وارثان، آن را در راه طاعت الهی انفاق کنند که به بهشت وارد شوند ولی خود او به آتش رود.

***

حدیث بیستم:

امام علی علیه السلام:

 إن أخسر الناس صفقه و أخیبهم سعیا رجل أخلق بدنه فی طلب اماله و لم تساعده المقادیر علی إرادته، فخرج من الدنیا بحسرته، و قدم علی الاخره بتبعته. زیانکارترین مردم از نظر داد و ستد، و ناامیدترین آنان در کوشش، مردی است که تنش را در جستجوی آرزوهایش فرسوده کند اما بخت یارش نگردد، پس با آن حسرت از دنیا رود و با سنگینی گناه به سرای باقی شتابد.

 ***

 حدیث بیست و یکم:

امام علی علیه السلام:

 الرزق رزقان: طالب و مطلوب. فمن طلب الدنیا طلبه الموت حتی یخرجه عنها، و من طلب الاخره طلبته الدنیا حتی یستوفی رزقه منها

روزی دو نوع است:

 رزقی که جویندۀ صاحب خود است، و رزقی که جوینده در پی آن است. پس آنکه دنیا را جوید مرگ او را دنبال کند تا از دنیا بیرونش برد، و آنکه در پی آخرت باشد دنیا او را طلب کند تا روزیش را به تمام و کمال از آن برگیرد

***

 حدیث بیست و دوم:

امام على علیه‏السلام:

 الدُّنیا ظِلُّ الغَمامِ ، وحُلُمُ المَنامِ

دنیا، سایه ابر است و خوابى که خُفته مى‏بیند.

 ***

حدیث بیست و سوم:

 امام على علیه‏السلام:

 لا یَغُرَّنَّکُم ما أصبَحَ فیهِ أهلُ الغُرورِ ، فَإِنَّما هُوَ ظِلٌّ مَمدودٌ إلى أجَلٍ مَعدودٍ .

زنهار، برخوردارى فریب‏خوردگان دنیا شما را نفریبد؛ زیرا که در دنیا چون سایه‏اى است که تا زمانى محدود ، پهن مى‏شود

 ***

حدیث بیست و سوم:

 امام على علیه‏السلام:

 إنَّ الدُّنیا ظِلُّ الغَمامِ ، وحُلُمُ المَنامِ ، وَالفَرَحُ المَوصولُ بِالغَمِّ ، وَالعَسَلُ المَشوبُ بِالسَّمِّ ، سَلاّبَةُ النِّعَمِ ، أکّالَةُ الاُمَمِ ، جَلاّبَةُ النِّقَمِ

دنیا ، سایه ابر است، خوابى است که خفته مى‏بیند، شادىِ پیوسته به غم و شهد آمیخته به شرنگ است؛ رباینده نعمت‏ها خورنده ملّت‏ها و جلب کننده رنج و عذاب‏هاست

***

حدیث بیست و چهارم:

 امام على علیه‏السلام:

 ما مَثَلُ دُنیاکُم عِندی إلاّ کَمَثَلِ غَیمٍ عَلا فَاستَعلى ، ثُمَّ استَغلَظَ فَاستَوى ، ثُمَّ تَمَزَّقَ فَانجَلى .

 حکایت دنیاى شما در نزد من نیست ، مگر به سان حکایت ابرى که [به تدریج] بالا و بالاتر مى‏آید و سِتَبر و پُر مى‏شود و سپس از هم مى‏پراکنَد و از بین مى‏رود.

 ***

 حدیث بیست و پنجم:

 امام على علیه‏السلام:

ـ ـ یَصِفُ الدُّنیا ـ إنَّها عِندَ ذَوِی العُقولِ کَفَیءِ الظِّلِّ ؛ بَینا تَراهُ سابِغا حَتّى قَلَصَ ، وزائِدا حَتّى نَقَصَ .

 در توصیف دنیا ـ دنیا در نظر خردمندان ، چون حرکت سایه است که هنوز پهن نشده ، جمع مى‏شود و هنوز زیاد نشده ، کم مى‏شود.

 ***

حدیث بیست و ششم:

 امام على علیه‏السلام:

 مَثَلُ الدُّنیا کَظِلِّکَ ، إن وَقَفتَ وَقَفَ ، وإن طَلَبتَهُ بَعُدَ حکایت دنیا،

به سان سایه توست که اگر بِایستى ، مى‏ایستد و اگر دنبالش کنى ، دور مى‏شود.

 ***

 حدیث بیست و هفتم:

 امام زین العابدین علیه‏السلام :

إنَّ جَمیعَ ما طَلَعَت عَلَیهِ الشَّمسُ فی مَشارِقِ الأَرضِ ومَغارِبِها ـ بَحرِها وبَرِّها وسَهلِها وجَبَلِها ـ عِندَ وَلِیٍّ مِن أولِیاءِ اللّه‏ِ وأهلِ المَعرِفَةِ بِحَقِّ اللّه‏ِ ، کَفَیءِ الظِّلالِ .

 همه آنچه خورشید بر آن طلوع کند ، در خاوران و باختران زمین ـ از دریاها و خشکى‏هایش و دشت‏ها و کوه‏هایش ، در نزد هر یک از اولیاى خدا و به نزد آنان که خدا را به درستى مى‏شناسند، همانند جا به جا شدن سایه‏هاست.

***

حدیث بیست و هشتم:

امام باقر علیه‏السلام:

 إنّ الدُّنیا عِندَ العُلَماء مِثلُ الظِّلِّ .

دنیا، در نظر عالمان، به سان سایه است.

***

 حدیث بیست و نهم:

امام صادق علیه‏السلام :

کانَ فیما وَعَظَ اللّه‏ُ بِهِ عیسَى بنَ مَریَم علیه‏السلام :

 . . . یا عیسى ، لاتُشرِک بی شَیئا ، وکُن مِنّی عَلى حَذَرٍ ، ولا تَغتَرَّ بِالصِّحَّةِ ولاتُغَبِّط نَفسَکَ ؛ فَإِنَّ الدُّنیا کَفَیءٍ زائِلٍ ، وما أقبَلَ مِنها کَما أدبَرَ .

 از جمله اندرزهاى خداوند به عیسى بن مریم علیه‏السلام :

 ... اى عیسى! چیزى را شریک من مگردان، از من برحذر باش و به تن‏درستى غرّه مشو و خویشتن را خوش‏بخت مپندار ؛ زیرا دنیا همانند سایه‏اى ناپایدار است و آنچه از آن بیاید ، به مانند آن است که رفته است

 ***

 حدیث سی ام:

مصباح الشریعة ـ در سخنى که به امام صادق علیه‏السلام نسبت داده شده :

 إنَّ الدُّنیا خَلَقَهَا اللّه‏ُ تَعالى بِمَنزِلَةِ ظِلِّکَ ، إن طَلَبتَهُ أتعَبَکَ ولاتَلحَقُهُ أبَدا ، وإن تَرَکتَهُ یَتبَعُکَ وأنتَ مُستَریحٌ .

دنیا را خداوند متعال به سان سایه تو قرار داده است که اگر در پِى آن بدَوى ، تو را خسته مى‏کند و هرگز بدان نمى‏رسى و اگر رهایش کنى ، او در پىِ تو مى‏آید و تو آسوده باشى. .

 ***

حدیث سی و یکم:

امام على علیه‏السلام:

 ـ در دیوان منسوب به ایشان ـ

 إنَّمَا الدُّنیا کَظِلٍّ زائِلٍ أو کَضَیفٍ باتَ لَیلاً فَارتَحَل أو کَنَومٍ قَد یَراهُ نائِمٌ أو کَبَرقٍ لاحَ فی اُفُقِ الأَمَل

دنیا ، چون سایه ناپایدار است/

یا چون میهمانى که شبى‏بیتوته کند و سپس برود . یا چون رؤیایى که خفته مى‏بیند/

یا چون آذرخشى که در افق آرزو بر مى‏جَهَد

 ***

 حدیث سی و دوم:

 تنبیه الخواطر : کانَ الحَسَنُ بنُ عَلِی علیه‏السلام یَتَمَثَّلُ ویَقولُ :

 

 یا أهلَ لَذّاتِ دُنیا لا بَقاءَ لَها إنَّ اغتِرارا بِظِلٍّ زائِلٍ حُمُقُ :

حسن بن على علیهماالسلام به این بیت تمثّل مى‏جُست:

اى اهل لذّت‏هاى دنیاى ناپایدار!/ فریفتگى به سایه‏اى گذرا ، حماقت است .

 ***

حدیث سی سوم:

 عنه علیه‏السلام ـ فی الدّیوانِ المَنسوبِ إلَیهِ ـ :

 

 إنَّمَا الدُّنیا فَناءٌ لَیسَ لِلدُّنیا ثُبوتُ إنَّمَا الدُّنیا کَبَیتٍ نَسَجَتهُ العَنکَبوتُ ولَقَد یَکفیکَ مِنها أیُّهَا الطّالِبُ قوتُ وَلَعَمری عَن قَلیلٍ کُلُّ مَن فیها یَموتُ

امام على علیه‏السلام ـ در دیوان منسوب به ایشان ـ :

 جز این نیست که دنیا فانى است دنیا را پایندگى نیست . دنیا ، همانند خانه‏اى است که عنکبوت آن را بتَنَد . تو را از دنیا بسنده کند اى دنیاجوى، قُوتى . به جانم سوگند که به‏زودى هرکه در آن است ، مى‏میرد .

 ***

 حدیث سی چهارم:

 امام على علیه‏السلام ـ

 در دیوان منسوب به ایشان ـ

 تَحَرَّز مِنَ الدُّنیا فَإِنَّ فَناءَها مَحَلُّ فَناءٍ لا مَحَلُّ بَقاءِ فَصَفوَتُها مَمزوجَةٌ بِکُدورَةٍ وراحَتُها مَقرونَةٌ بِعَناءِ حَذَر از دنیا، که دنیاى فانى منزلگاه رفتن است ، نه جاى ماندن . زلالى‏اش آمیخته با تیرگى است و آسودگى‏اش قرین رنج .

***

حدیث سی پنجم:

الإمام علیّ علیه‏السلام ـ

 فِی الدّیوانِ المَنسوبِ إلَیهِ ـ :

 إنَّ الَّذینَ بَنَوا فَطالَ بِناؤُهُم‏وَاستَمتَعوا بِالأَهلِ وَالأَولادِ جَرَتِ الرِّیاحُ عَلى مَحَلِّ دِیارِهِم فَکَأَنَّهُم کانوا عَلى میعادِ وأرَى النَّعیمَ وکُلَّ ما یُلهى بِهِ یَوما یَسیرُ إلى بِلىً ونَفادِ « کَمْ تَرَکُواْ مِن جَنَّـتٍ وَ عُیُونٍ * وَ زُرُوعٍ وَ مَقَامٍ کَرِیمٍ * وَ نَعْمَةٍ کَانُواْ فِیهَا فَـکِهِینَ * کَذَ لِکَ وَ أَوْرَثْنَـهَا قَوْمًا ءَاخَرِینَ » (الدخان : 25 ـ 28) إنّ هؤلاء القوم کانوا وارثین فأصبحوا موروثین ، وإنّ هؤلاء القوم استحلّوا الحُرم فحلّت بهم النقم ، فلا تستحلّوا الحرم فتحلّ بکم النقم (تاریخ بغداد : ج 1 ص 132)

 امام على علیه‏السلام ـ در دیوان منسوب به ایشان ـ :

آنان که بناهاى بلند بر ساختندو از زن و فرزندان ، برخوردار شدند . بادها بر خانه‏هایشان همى‏وزید انگار که بر این قرار ، وعده داشتند . ونعمت‏ها و همه‏سرگرمى‏ها را مى‏بینم که روزى کهنه و نابود مى‏شوند . بادها بر خانه‏هاى آنان وزید انگار که بر این قرار ، وعده داشتند . و نعمت‏ها و همه سرگرمى‏ها را مى‏بینم که روزى کهنه و نابود مى‏شوند على علیه‏السلام فرمود: «چنین مگو ؛ بلکه چنان بگو که خداوند فرموده است: «چه باغ‏ها و چشمه‏سارها که بر جاى نهادند ، و کشتزارها و سراهاى نکو ، و نعمتى که در آن خوش بودند. آرى، و ما آنها را به مردمانى دیگر ، ارث دادیم» (دخان: آیه 25 ـ 28). مردمان این دیار ، خود روزگارى وارث [دیگران] بودند و بعد ، دیگران وارث آنها شدند. این مردم ، حرام‏ها را حلال شمردند و از این رو ، عذاب بر آنان فرود آمد . پس، مبادا شما حرام‏ها را حلال کنید ، که بر شما نیز عذاب نازل مى‏شود (تاریخ بغداد : ج 1 ص 132). " hr

***

حدیث سی ششم:

 تنبیه الخواط :

 رُوِیَ أنَّ سُلَیمانَ بنَ داوودَ علیه‏السلام مَرَّ فی مَوکِبِهِ وَالطَّیرُ تُظِلُّهُ ، وَالجِن‏وَالإِنس عَن یَمینِهِ وعَن شِمالِهِ ـ قالَ : ـ فَمَرَّ بِعابِدٍ مِن عُبّادِ بَنی إسرائیلَ ، فَقالَ : وَاللّه‏ِ یَابنَ داوود ، لَقَد آتاکَ اللّه‏ُ مُلکا عَظیما! قالَ : فَسَمِعَهُ سُلَیمان علیه‏السلام فَقالَ : لَتَسبیحَةٌ فی صَحیفَةِ مُؤمِنٍ خَیرٌ مِمّا اُعطِیَ ابنُ داوودَ ، وإنَّ ما اُعطِیَ ابنُ داوودَ یَذهَبُ وَالتَّسبیحَةُ تَبقى .

 

 روایت شده است که سلیمان بن داوود علیهماالسلام با گروه همراه خود مى‏رفت ، در حالى که پرندگان بر او سایه افکنده بودند و جنّیان و آدمیان ، از راست و چپ او حرکت مى‏کردند. بر عابدى از عابدان بنى اسرائیل گذشت . عابد گفت: اى پور داوود! به خدا سوگند که خداوند ، سلطنت با عظمتى به تو عطا کرده است . سلیمان علیه‏السلام که سخن او را شنید، گفت: «یک ذکر سبحان اللّه‏" در کارنامه مؤمن ، بهتر از آن چیزى است که به پورِ داوود داده شده است؛ زیرا آنچه به پور داوود داده شده ، مى‏رود و ذکر تسبیح مى‏مانَد

 ***

 حدیث سی هفتم:

 امام زین العابدین علیه‏السلام:

 العَجَبُ کُلُّ العَجَبِ لِمَن عَمِلَ لِدارِ الفَناءِ ، وتَرَکَ دارَ البَقاءِ .

شگفتا ، بس شگفتا از آن که براى سراى نیستى مى‏کوشد و بر سراى ماندگارى چشم مى‏پوشد! *** حدیث سی هشتم: امام على علیه‏السلام سبابُ الدُّنیا مُنقَطِعَةٌ ، وعَواریها مُرتَجِعَةٌ . اسباب دنیا از هم گسیختنى است و عاریه‏هاى آن ، بازگشتنى.

 ***

 حدیث سی نهم:

 امام على علیه‏السلام :

أینَ الَّذینَ بَلَغوا مِنَ الدُّنیا أقاصِیَ الهِمَمِ؟!

کجایند آنان که به دورترین خواست‏هاى دنیوى رسیدند؟!

 ***

 حدیث چهلم:

 امام على علیه‏السلام:

 أینَ الَّذینَ مَلَکوا مِنَ الدُّنیا أقاصِیَها ؟

کجایند آنان که تا دوردست‏هاى زمین ، پادشاهى کردند؟!

 

 ***

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۰/۰۸/۳۰
بهنام جدی بالابیگلو

نظرات  (۶)

سلام دوست عزیز:
مطالب جالبی بود.بلاگ خوب و زیبا با مطالب ارزنده ای داری.منتظر حضور گرمت هستم.یا علی
سلام موفق باشید
اشتباه داری می کنی
خیلی خوب بود ، موفق باشی
پاسخ:
پاسخ: ممنون
سلام از وبتون بهره بردم
اجرتون با آقا...
پاسخ:
پاسخ:

سلام

خدا رو شکر

از خدا می خواهم که در این جهاد فرهنگی بما توفیق بدهد یاور امام زمانمون باشیم
سلام خواهشمندم که هیچ وقت احادیث رو بدون ذکر منبع و مرجع ذکر نکنید
بسیار متشکرم
پاسخ:
پاسخ: سلام و ممنون از تذکر بجای شما

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">